Abraham en Isabelle zijn pas gehuwd en liggen in bed tijdens hun eerste huwelijksnacht. Abraham komt wat dichter bij Isabelle liggen en zijn bedoelingen zijn overduidelijk. - Neen, Abraham. We zijn pas getrouwd en in de Talmud staat dat we de eerste drie nachten geen gemeenschap mogen hebben. Abraham komt nog enkele malen aandringen, maar niets helpt. Ontevreden valt hij uiteindelijk in slaap. De volgende nacht is hij daar weer. - Neen, Abraham. Je weet dat het nog niet mag. - Maar mag ik dan alvast een voelen? - Neen. Het mag niet. - Staat er dan ook in de Talmud dat ik niet mag voelen? - Euh... neen. Dat staat er eigenlijk niet in. - Dan mag het wél. - Ja, vooruit dan maar. Abraham mag eens voelen en valt toch redelijk voldaan in slaap. De volgende nacht komt Abraham weer aandringen, ervan overtuigd dat het nu wel lukken zal. - Neen Abraham. Het mag niet. - Maar voelen mag toch... - OK dan maar. Abraham gaat nog eens voelen, maar wil het daarbij niet laten. - Mag ik ook eens ruiken? - Neen, Abraham. Niks van. - Staat er misschien ook in de Talmud dat ik niet mag ruiken? - Neen, eigenlijk niet. Maar dan gaan we slapen. Je weet goed genoeg dat je moet wachten tot morgen. Abraham kruipt onder het laken om te ruiken, maar springt plots weer met zijn hoofd omhoog. - Isabelle, ben je zeker dat dit morgen nog goed zal zijn?